Hondenleven

Manlief wilde geen hond. “Hond erin, ik eruit”. Ik wilde wél een hond. En niet zo maar een hond. Een Rottweiler graag. Ik ben opgegroeid met een Hollandse herder en groot liefhebber van alle honden. De Rottweilers in mijn omgeving vond ik het allermooist. Dat waren schatten. Alleen die gecoupeerde staarten vond ik erg jammer. Tót mijn jongste en ik een Rottweiler zagen mét staart. Ze wilde niets liever meer. Er zijn best een paar incidenten met Rottweilers geweest die het nieuws haalden en je zag ze bijna niet meer op straat. 

Haar trainer (van Juul, niet mijn dochter), Olivier Wiegman, schreef op haar certificaat: “Juul is een heerlijke stabiele dame! Blijf met haar trainen en daag haar uit, Fenneke. Doe jij dit, dan zorg jij ervoor dat de Rottweiler een wat betere naam krijgt.” Dit was in 2019 en is inmiddels inderdaad een doel op zich geworden. Even voor de goede orde trouwens: Juul is met vlag en wimpel geslaagd voor de puppy training én het vervolg daarop. Bij het examen eindigde ze op de vierde plaats. Er deden puntje bij paaltje maar 4 honden mee aan het examen, maar dat is slechts een detail. Ik weet zeker dat Olivier diep in zijn hart een enorm zwak had voor Juul. 

Wat zijn de meeste mensen bang en ik kijk soms met hun ogen. Ik zie dan ook die grote, zwarte hond met dat zwarte masker, enorme spierbundels en macho uitstraling. Mensen lopen met een boog om haar heen, tillen kleine kinderen op en steken plotseling over. Zeggen uit het niets: “lelijk beest” of “houd die hond bij je”. Ze zien niet dat Juul losloopt (doe je dit met een hond die je niet kunt vertrouwen?) of dat de lijn in een slappe boog hangt. Het is anders als deze lijn onder druk staat en er een hond van 40 kilo staat te trekken. Mensen vragen het me vaak. Heb je dat beest bij een goede fokker gekocht? Ben je bekend met het ras? Je hebt toch wel puppy training gedaan? Valt ze aan? Ja, kijk uit. Daarom loopt ze zo achter me aan te sjokken. Ze wil niets liever dan aanvallen. 

Als ik had geweten hoe deze omgeving op haar zou reageren had ik het niet gedaan waarschijnlijk. Als ik had geweten dat mijn heupen vervangen zouden moeten gaan worden ook niet. Als ik had geweten dat ze abnormaal sterk is, evenmin. Ze kent haar eigen kracht niet. Ik ben al een paar keer onderuitgegaan. Niet vanwege agressieve aanvallen, maar een dwarrelend blaadje of poesje waar ze achter aan wilde. Maar je weet niet alles van tevoren, he? Zo simpel is dat. De zorg die we kregen valt in het niet bij de vele kilometers die we samen maken en de leuke ontmoetingen die we hebben. In een best wel donkere periode, mede veroorzaakt door corona. Om over de gezellige wandelingen met man, dochters, vriendinnen en andere hondenbezitters nog maar te zwijgen.

Gelukkig vinden verreweg de meeste mensen haar leuk. Vooral jonge mannen, tussen de 20 en 35 jaar, zouden zo huis en raad inruilen voor een hond als deze. Nee, ik heb niet meer de illusie dat dat met mij te maken heeft. Mannen die de Pommeriaantjes van hun vriendin uitlaten kunnen in katzwijm vallen van Juul. Wát een hond. 

Manlief en ik zijn 8 jaar verloofd geweest. We verschilden nogal van mening over hoe we deze dag eruit wilden laten zien. Uiteindelijk zijn we getrouwd. Ik wist dat het met de hond ook wel goed zou komen. Het had wat (zwarte!) voeten in de aarde, maar wie loopt nu het eerste én laatste rondje op een dag? Zie foto.