Blog

Ik ben negatief. En hoe! Glas halfleeg. Ben er vooralsnog heel blij mee.

Manlief is positief. Dat wisten we gelukkig al een poosje. Maar uitgerekend vorige week kwam slecht uit. De horeca mocht open en hij verheugde zich erg op werken. Hij ging vroeg naar bed omdat er een mooie lange dag aan zou komen. Weer gasten verwelkomen in het restaurant en lekker weer opstarten met o.a. zijn nieuwe F&B manager die nu mee mag maken hoe het óók in zijn hotelletje kan zijn. Helaas was de zelftest positief. Officieel positief getest. In quarantaine door corona.

De horeca om 22:00 uur op slot is nog niet ideaal, maar het is het begin van weer een mooie periode. 15 medewerkers ziek door corona, in een hotel waarvan het restaurant weer open mag, is wel een uitdaging. Manlief zelf zegt “Ik tel voor 3”. Helaas betekende dat in dit geval dat er nog 3 medewerkers minder zouden zijn. Ze hebben het prima gered overigens. Toch zegt dat stemmetje in mij: “Tja, doe maar niet te enthousiast. Gooien ze de boel weer op slot over 3 weken”. Ik zei het al: glas halfleeg. Negatief.

Het werd natuurlijk uitgezonden door de NOS, Beau vroeg hem aan te schuiven (mét mondkapje) en Femke Halsema deed er ook haar plasje over. Op social media was het een gekkenhuis. Hij belde zich suf. Gelukkig ligt het OLVG West om de hoek…. Binnen KHN zal het ook wel voor hilariteit gezorgd hebben. Een zieke man doet de aarde schudden. Manlief is daarop geen uitzondering. Er zullen medewerkers in hun vuistje gelachen hebben om deze onsterfelijke directeur. 

Alle gekheid op een stokje. Ik vond het heel sneu voor hem. Gelukkig vielen de klachten mee en was het goed te doen. Het was even pas op de plaats op de Pradolaan en 1,5 meter afstand. Manlief heet Nico. Hij noemde zijn beleid in het hotel “nico-rona”, maar dat moet dus maar veranderd worden naar “posi-corona”. Hij is braaf een week in quarantaine geweest. Hij heeft zich aan de maatregelen gehouden (hoe verrassend!) en kan nu over het hebben van corona meepraten. Na deze week mocht hij weer naar de speeltuin. 

Ik test nog steeds negatief en ik was niet eerder zo positief over negatief zijn! Voorlopig probeer ik positief negatief te blijven.

Vandaag is het zover! Mijn definitieve doorbraak op tv. 

Mijn schoonmoeder, Hanny, woont op Texel in een heerlijk huis. Respect. Niet omdat ze daar woont, maar omdat ze 2 van die gasten als Arno en Nico heeft grootgebracht. Naast haar parttime baantje van het runnen van een hotel. Veel later gingen zij het buffet op de boot beheren en werd hun leven iets relaxter. Piet overleed op veel te jonge leeftijd, helaas. Maar Hanny heeft de draad goed opgepakt en geniet van haar leven. 

Hanny is groot fan van het programma Binnenstebuiten en dan vooral van haar held Theo-Bert. De stylist. Hanny woont nog niet zo lang in dit huis en heeft al jaren alles in de kleur wit. Jan de Bouvrie was er niets bij. Zelfs de tv spoot ze eigenhandig wit. Regelmatig belt ze mij: “Kijk snel naar Binnenstebuiten. Theo-Bert is er en het wordt allemaal weer fan-tas-tisch.” Heel voorzichtig wist ze uit te brengen dat iets meer kleur in haar interieur best zou kunnen. En dan die verschillende hoekjes. Wat moest ze er toch mee en wat zou Theo-Bert ervan vinden? Ik meen ook een beetje kijk te hebben op interieurzaken, maar verbleek naast TB. Jaja, inmiddels hebben we het stadium “TB” voor intimi bereikt. 

Het leek mij leuk eens een poging te wagen bij de redactie van Binnenstebuiten en op 23 april 2021 was het zo ver. Het klikte met Hanny en TB en team zagen mogelijkheden in het huis. Texel op de achtergrond met zon, zee en strand. We hebben een ontzettend leuke dag gehad met zijn allen. TB is van het voetstuk waar hij op stond gevallen. Er staat nu een standbeeld. Of zullen we hem inlijsten voor boven haar bed? 

Voor met name Hanny was het heel spannend. De dozen stapelden zich op in de garage en wat zouden de kleuren worden. Groen met zalmroze had ze niet zelf kunnen bedenken. s ’Avonds hebben Nico en ik nog een rondje om het huis gereden om te kijken of e.e.a. alweer verschoven was, maar ze zat als een prinses te genieten op haar nieuwe bank. Zelfs de tv is nu zwart. Onder protest, maar TB heeft een wonder kunnen verrichten. 

Ik zie mogelijkheden voor een real life show, tv hit, sterrenstatus, kijkcijferkanon. Sinds we zo close zijn met TB ligt de tv-wereld aan onze voeten. Geen idée hoe we erop staan vanavond, maar wat wil ik het hele team van Binnenstebuiten graag bedanken voor deze topdag en mooie makeover.

Kijken vanavond! #binnenstebuiten #ncrv|kro #18:45 #theobert #wit #verledentijd #broertjesklussen

De geboortedag van mijn moeder is 30 april. Toen ik heel klein was dacht ik dat ik een prinses was. Dat denken veel meisjes, maar ik wist het zeker. Als mijn moeder jarig was, stond heel Nederland op zijn kop. Ze werd als de koningin behandeld door mijn stiefvader en het was altijd gezellig op deze dag. Veel bezoek, taart, iedereen blij. Zaken als beveiliging of een heus paleis die ontbraken, vielen mij niet op. Ze bracht alle Hollanders op de been en het feestje werd zelfs op tv uitgezonden. Wie had zo’n moeder? Geen grap, hoor. Ik dacht dit echt. 

Als tiener voelde me ik me niet meer die prinses. Ik was vooral boos. Iedereen ging de hort op. Ik was vooral thuis bij onze jarige koningin. Ze vond het niet gezellig als ik hem smeerde. Wist ik veel hoe gezellig het kon zijn. Feestjes, gezelligheid, veel drinken en toen ik een Koninginnenacht in de Reguliersdwarsstraat stond te feesten begreep ik pas echt waarom iedereen altijd zo uitkeek naar Koninginnedag. Vanaf mijn 18e ging ik de Koninginnenacht combineren met een korte nacht en de verjaardag van mams. Altijd beetje brak, net als op 1 januari. Later met de meiden, deden we overdag iets leuks met ze in het Vondelpark. Altijd keiharde verkoop en centjes tellen, voordat we naar Amersfoort gingen. Het tijdperk van 3 feestjes op 1 dag duurde niet zo lang. In mijn medio dertiger jaren werd het tijd om 1 feestje te schrappen. De combinatie van Koninginnenacht, Vondelpark overdag én een retourtje Amersfoort later op de dag werd te ambitieus. Met 2 kleine kinderen naar de verjaardag van oma kon natuurlijk niet en werd geschrapt. Dit is overigens wél een grapje. Ze zou het me niet vergeven hebben.

Het vrolijke en zorgeloze karakter van de dag verdween nogal. In 2009 was er die idioot die het publiek inreed in Apeldoorn. Beatrix trad af in 2013 en we zeiden de koningin gedag. De dag werd verschoven naar 27 april. Het leek allemaal wat statiger te worden met Willem-Alexander. De vriendengroep van mijn moeder dunde wat uit en het was natuurlijk niet meer vanzelfsprekend dat ze aan het eind van de middag een drankje kwamen doen. Ze is jarig op 30 en niet op 27 april. Corona deed ook nog een duit in het zakje. We gaan Koninginnedag nu voor de tweede keer minder uitbundig vieren.

Maar ik wil niet klagen. Mijn moeder wordt 81 jaar deze maand en ik ben dankbaar dat ze er nog is. Ik heb genoeg vrienden hun ouders al zien verliezen. Maar de dagen en nachten zoals die er waren?…. Maak je geen zorgen. Wat in de Reguliersdwarsstraat was, blijft in de Reguliersdwarsstraat.

• 

• 

• 

Het Parool 18 maart 2021 Huisarts Mauke (63) liep zijn eerste modeshow direct voor Louis Vuitton.

Mijn huisarts in de krant zoals ik hem nog niet eerder zag. En gisteravond op televisie bij RTL Boulevard. Míj́n held was hij al. Zeker sinds 2 januari 2018, toen hij een kordate beslissing nam s’ochtends om 08:00 uur. Een volgend goed advies gaf hij in mei 2020. Toen het met mij nog steeds niet zo lekker liep – letterlijk – stelde dit supermodel vast dat het mijn heup moest zijn. Hij bleek wederom op het juiste spoor te zitten. Wat ben ik blij met deze huisarts.

En nu heeft hij zich helemáál onsterfelijk gemaakt. Kijk toch eens. Gucci, Louis Vuitton, Prada, bla bla bla. Mijn dochters en ik hebben altijd geweten dat hij potentie had voor de catwalk. Het is een knappe verschijning. Wij hebben ons wel eens afgevraagd of er dames met helemaal niets aan klachten ook graag een consult zouden willen.

Zijn vrouw, huisarts in dezelfde praktijk, is trouwens ook een topper. Achter iedere sterke man (vrouw) staat een?… Juist ja. Zij is geen type voor een Louis Vuitton tas. En dat houdt mijn huisarts vast met beide padelbenen op de grond. Bij mij staat een uitstrijkje op de planning. Dit kan niet gepland worden door corona en het kan best wachten voor een goed betalende shoot. Ik denk evengoed dat ik de eer deze keer aan zijn vrouw laat. Ik kan de eendenbek even niet rijmen met hippe attributen als zonnebrillen en handtassen.

Het Parool 18 maart 2021

Huisarts Mauke (63) liep zijn eerste modeshow direct voor Louis Vuitton
Tekst: Raounak Khaddari
Mauke Pool (63) is behalve huisarts met een eigen praktijk in West sinds dit jaar ook model. Hij liep zijn eerste show voor Louis Vuitton.
“Ik blijf huisarts en laat het modellenwerk over me heenkomen,” zegt Pool kalm als hij aan zijn eettafel in Badhoevedorp vertelt over zijn kersverse modellencarrière. “Dit is ­gewoon een aardigheidje erbij.”
Waar duizenden van dromen, jaren voor trainen en casting na casting met een portfolio voor afgaan, kwam het Mauke Pool aanwaaien: een modellenklus voor Louis Vuitton, een van de meest luxe modemerken in de wereld. Hij wilde niet eens model worden en wuifde aanbiedingen meermaals weg. Sterker: Pool had er zelf nog nooit over nagedacht om de fashionindustrie in te stappen. Zijn zoon Timo (20) daarentegen wel.
De Amsterdamse student International Business ­Management heeft al jaren modellenklussen als ‘side job’, zoals hij het noemt. Wel een succesvolle bijbaan; in 2018 liep de toen 17-jarige al zijn eerste grote show, voor Versace. En omdat hij minderjarig was, moesten zijn ouders mee om contracten te ondertekenen.
Zijn vader bleef daarbij niet onopgemerkt. Modellen­scout en manager Philip Riches zag direct dat behalve zoon ook vader talent had voor het vak. “Ik had zoiets van: nee. Ik heb een praktijk en ik ga bijna met pensioen. Het is niets voor mij,” zegt Pool nu. “Misschien na mijn pensioen.”
Pool runt al jaren met zijn echtgenote Huisartsenpraktijk Jan Toorop in West. Zijn patiënten weten nog niets van zijn modellenavontuur. “Niet omdat ik het niet wil vertellen, het komt niet ter sprake tijdens een spreekuur. Collega’s weten het wel, daar praat je ook wat uitgebreider mee tijdens de lunch.”
Ad-hocklussen
Terwijl zoon Timo floreert en fotoshoots en shows voor labels als Dolce & Gabbana, Dsquared2 aan zijn cv toevoegt, bleef zijn manager contact zoeken met de huisarts. Hij was ervan overtuigd dat vader Pool het goed zou doen als ­model. Riches kwam met een concreet voorstel voor een fotoshoot voor de Financial Times en vroeg de huisarts wat selfies te sturen.
Pool: “Die had ik niet. Ik maak nooit selfies. Ik ben helemaal niet modebewust ook, maar ik dacht: oké, ik maak er wel een paar. Waarom niet?”
Wat volgde, was een excuus van de manager: die had het niet kunnen laten om de foto’s ook door te sturen naar ­internationale casting directors. De huisarts stond direct in optie voor een groot Italiaans modehuis, maar die klus ging toch niet door.
Wel waren zijn foto’s sindsdien in handen van Piergiorgio del Moro, een allesbehalve onbekende casting director in de internationale modewereld. “Een paar maanden ­later werd ik op een woensdag door Philip gebeld,” zegt Pool laconiek. “Dat ik in optie stond voor Louis Vuitton. Geen slecht merk om mee te ­beginnen.”
Pool is verrast en enthousiast over het modellenwerk, ‘maar ik ga er geen geld op toeleggen’. Hij moet voor ad-hocklussen zijn huisartsenpraktijk verlaten en een waarnemer inhuren. Dat kost zo’n 1300 a 1400 euro voor tweeën­halve dag. Een minimale eis, aldus de huisarts.
In korte tijd tekende Pool contracten en regelde hij vervanging voor zijn huisartsenpraktijk. “Tijdens mijn avonddienst twee dagen later kreeg ik de bevestiging dat ik ‘confirmed’ was en naar Parijs mocht. Weet je, ik heb het gedaan en ik heb ‘ja’ gezegd, maar ik denk nog steeds: waarom ik? Waarom overkomt mij dit?”
Tot in de kleinste details
Het debuterende model kan overigens geen geheim dieet onthullen om er goed uit te blijven zien. “Voor mijn gevoel doe ik niets bijzonders. Gewoon: ik eet niet veel. Ik snoep bijna nooit en ik sport veel – zeker drie tot zes keer in de week. Ik word chagrijnig als ik een week niet sport, dus het is makkelijk vol te houden.”
De huisarts reed naar Parijs en gaf zich over aan een meerdaags programma: hij ging naar het hoofdkantoor van Louis Vuitton om kleding te passen, zat uren bij de kapper omdat zijn haar ‘in een bepaald model geknipt en gekapt moest worden’ en oefende voor de opnames van de show die in de prestigieuze Tennis Club de Paris plaatsvond. Vanwege corona was de modeshow zonder publiek en werd de collectie van de Men Fall Winter 2021-collectie opgenomen en op video vertoond.
“Ik vond het maken van de video het leukste,” zegt Pool. “Alles wordt tot in de kleinste details in orde ­gemaakt. Je oefent op het lopen, het draaien, er is een hele set ­gebouwd. Het is mooi om dat mee te maken, een bijzondere ervaring.” Na afloop hoorde hij dat hij op het bord prijkt van Del Moro. “Ik heb gehoord dat het feit dat ik op zijn bord ben beland veelbelovend is, maar dat zijn alleen maar woorden. Ik zie wel wat er nog komt. Voorlopig ben ik nog gewoon de huisarts in West.”
Zoon Timo is even nuchter als zijn vader. Hij focust zich nu op zijn studie en het modellenwerk is een ‘mooi avontuurtje voor erbij. Maar het hoeft niet mijn fulltimebaan te worden’. Hij is trots op het modellendebuut van zijn vader. Op zijn Instagram prijken twee foto’s van hem en zijn ­vader tijdens hun eerste grote show. ‘Zo vader, zo zoon’, is een van de commentaren onder de foto.
Al staat er nog niets op de planning, zoon heeft nog wel een wens: “Ik zou het leuk vinden om een keer samen met mijn vader een show te lopen.”

Applaus voor Zeneb, Jacqueline, Lara, Rachellle, Jonas, Jorge, Sylvia en al die anderen die werkzaam waren de dag en nacht van 25 februari jl. De zorg is, net als de horeca, een vak apart. Ik heb vorig jaar ook staan klappen voor de zorg. Dit kwam vooral door mijn ervaring van een logeerpartijtje in het AMC, oktober 2018. De zorg heeft vele overeenkomsten met de horeca. Het is jammer dat niemand applaudisseert voor de horeca en mijn horecahart huilt. Dit terzijde.

Ook nu weer een buiging voor het personeel van Acibadem. En kijk eens hoe goed Acibadem de marketing op orde heeft. Een bloemetje thuis bezorgd bij deze patiënt. Zij willen graag dat ik dat deel. Zie de foto. Ik doe hier graag aan mee.

Jonas heeft zich helemaal onsterfelijk gemaakt. Hij was stomverbaasd over mijn geboortejaar in combinatie met een nieuwe heup. Hij dacht aan mij te zien dat ik veel later was geboren dan 1965. Misschien was het een standaard grap zijn uit het repertoire van Janus, maar hij had mij in zijn broekzak. Janus was geen prototype charmeur en dat maakte het extra leuk.

In het bijzonder wil ik Hamila [Hamilè] bedanken! Toen zij enthousiast vertelde over haar Turkse achtergrond, vertelde ik haar over de Turkse bruiloft die ik mee mocht maken in Antalya. Ze vond dit geweldig en vertelde nóg meer over haar Turkse familie. Begin 20 en zó dol op haar werk. Fulltime werkzaam in de nacht van het Acibadem. Ze had ook deze nacht nachtdienst en kwam ieder uur kijken. Ze klopte op de deur als ze binnenkwam. Dimde de lichten als ze weg ging en verontschuldigde zich voor het gebruik van de tl-verlichting als ze checkte of het infuus wel door druppelde. Ze aaide over mijn schouder en vroeg of ik camille thee wilde met een beetje honing toen ik maar niet in slaap viel. Ze zei regelmatig “droom zoet” en verliet dan mijn kamer weer. Ze was vaak vlakbij en ik vond dat ze heerlijk rook. Ze zei dat ze het luchtje graag uit haar tas zou pakken om wat bij mij op te spuiten. Dat hoefde natuurlijk niet.

Rond 4 uur kwam ze stilletjes mijn kamer in. Ze dacht dat ik sliep. Ik deed alsof omdat ik even geen zin had in een praatje. Ze spoot haar luchtje in de rondte van mijn kamer en verdween weer. Hoe lief! Toen zij mij het ontbijt bracht zei ze me gedag en wenste me een spoedig herstel. Ze opende de luxaflex een beetje zodat ik de zon mooi op zou zien komen. Ik zei haar dat ze bijzonder geschikt voor de horeca zou zijn. Voor de wat? Daar had ze nog nooit van gehoord zei ze.

Een volgende keer als ik dit luchtje ruik zal ik zeker aan de zorg denken en dan vooral aan Hamila. De zorgende schim die over mij, een wildvreemde, waakte die nacht. Gewoon omdat ze dit het mooiste werk vindt wat er is. Ik wens de horeca een beetje applaus en vele Hamila’s. Ach, met een Hamila in dienst komt het applaus vanzelf.

Na de klachten en operatie in 2018 herstelde ik niet lekker en de pijnklachten bleven. Toch nog maar eens een röntgenfoto. Beide heupen bleken versleten en de rechter was per direct aan vervanging toe. Schouders, knieën, en ellebogen zijn ook niet zo best. Ik stond niet vooraan toen de bouwstenen werden uitgedeeld. Deze chirurg bleek niet van de goede gesprekken en ik stond binnen 3 minuten weer buiten. Hij vond opereren op dat moment geen optie en wilde 10 jaar rekken. Ik zou veel te jong zijn voor een nieuwe heup. Leuk om weer eens ergens te jong voor te zijn, maar ik zag er op dat moment niet gelijk de humor van in. Na een half jaar manuele therapie en veel oefeningen werd het er niet beter op. Ik klopte toch nog maar een keer aan bij deze arts. Volgens mijn huisarts de beste van Amsterdam en omstreken. Hij “doet” half FC Barcelona, Ajax en last but not least Badr Hari. Een illuster rijtje! Zou er ook een shirt van mij met handtekening op zijn kantoor komen te hangen?

Jullie kennen me, alles voor een beetje aandacht….. Ze heeft weer wat wordt er misschien gedacht. Maar ik ga voor kwaliteit van leven en ik ga er vol goede moed in. Ik zie het niet als een leuk experiment. Ik zie het als een kans om weer mee te mogen doen. En wie weet, kan ik ooit nog eens een winkel openen, de hele nacht dansen. Een marathon lopen zoals mij in 2006 beloofd is. Ik kijk reikhalzend uit naar pijnvrij zijn. Inmiddels heb ik een paar jonkies van mijn leeftijd met een nieuwe heup gesproken en zij gaven mij moed en hoop. Dank daarvoor!

Dit is een positief getinte blog. De categorieën waarover ik wil schrijven vind je hieronder en ik hoop natuurlijk dat de onderwerpen je aanspreken. Dat je me gaat volgen. Schrijven doe ik graag en misschien wordt het tijd een paar dingen te gaan delen die ik al lang op papier heb staan. Laat je een reactie achter?
Liefs, F.