Portretten

Romay is gisteren 25 jaar geworden. VIJFENTWINTIG. Dat betekent dus dat ik haar 25 jaar geleden heb mogen krijgen. Ik kan het me herinneren als de dag van gisteren. Velen van jullie met mij. Het was een heel slagveld. Net zulk mooi weer als gisteren. En daar ga je het ziekenhuis uit als gezin. Niet langer met z’n 2’en. Als familie! Wat was ik trots en ik dacht dat iedereen kon zien dat ik net moeder was geworden.

Er waren een paar vriendjes en het had niet zo veel om het lijf. Manlief vond dit allemaal prima. Hij was de belangrijkste man in haar leven. Ik heb altijd gezegd: “wát er ook gebeurt met ons, een betere vader voor mijn kinderen had ik niet kunnen wensen”. Romay had altijd een zwak voor types als Tygo Gernandt. Stoere mannen met veel ringen en sieraden. Met stip stond Jack Sparrow bovenaan. Die kreeg klappen van zijn vrouw (dát gebeurt ook, mensen) en Romay vond dat natuurlijk ook vreselijk. 

Paps is niet meer de belangrijkste man in haar leven. Jack Sparrow evenmin. Haar vijfentwintigste verjaardag leek me een mooie gelegenheid deze mannelijke man met een vrouwelijk kantje vast te leggen op papier en de tekening had het gewenste effect. Hij zal niet aan de muur in haar nieuwe huis komen te hangen, maar als ze zelf een dochter mag krijgen die 25 wordt, zal Jack haar aankijken en verwachten dat ook zij de leukste vader voor haar kind heeft gekregen. Ik hoop dat zij hetzelfde gevoel mag ervaren als wat ik deed toen ik de zon op mijn gezicht voelde toen ik het ziekenhuis met maxi cosi verliet. 

Drink up me hearties, yo-ho!

Rob Dekay. Ik kende hem eigenlijk niet zo goed. Maar hoe kan deze man aan je aandacht ontsnappen. Geboren in 1987. Jeetje, 22 jaar jonger dan ik. De Mol seizoen 2020, de rol van Judas in The Passion van 2021. Titels als “Je hoeft het niet alleen te doen” en “Ik ben maar een mens”. Soul, samenwerking met Diggy Dex. Zo lees je nog eens wat. Dit moet een man met diepgang, passie en ambitie zijn.

Ik heb voor het eerst met vloeibare houtskool in de achtergrond gewerkt. Voor een beginnende tekenaar/schilder is het een hele zoektocht naar producten die werken voor je. Ik loop de deur plat bij verschillende snoepwinkels in Amsterdam en vanmiddag ga ik een proefles doen in een voor mij nieuw atelier. Ik hoop er wat op te steken over het tekenen en schilderen van portretten. Op de ezel heb ik een opzet gemaakt van Jannat. In acrylverf. Wie dat is vertel ik volgende keer. Ook een grote inspiratiebron. Ze was in 2009 een meisje van 9. Een vluchtelinge uit Myanmar. Op de foto gezet door Ruben Timman. Ik ga komende week onderzoeken hoe het met haar gaat. En Connie Palmen deel ik volgende week. Weer een foto van Julie Blik uit 100 Face Stories. 

Waarom deze foto? Wát een sprankelende foto. De energie spat eraf en je wordt er toch instant vrolijk van? De finesse in de tekening ontbreekt nog. Zeker in de tattoos. Sorry, Rob. Ik weet dat deze juist belangrijk kunnen zijn. Tijdgebrek door andere dingen. Toch post ik deze. Ik hoop dat jullie er ook blij van worden. 

Jan van Breda en ik kennen elkaar niet eens persoonlijk. Toch heb ik dat gevoel wél. Wij hebben een gemene deler. Echt gemeen. Ook Jan had een goedaardige tumor in zijn hoofd. Dit klinkt als een gezellige gast, maar deze tumor had wel degelijk nadelige gevolgen.

In 2019 las ik in het Parool over zijn expositie ‘Brainstorm [I’M NOT ALONE]’ bij de Kunstuitleen van Amstelveen en deze bezocht ik in mei van dat jaar. Ik was zeer onder de indruk. Ik heb veel luisterende oren gehad en ben professioneel begeleid. Maar de expositie van Jan deed me beseffen wat er aan de hand was.

Ik was nog steeds dezelfde Fen om te zien. Nou, niet helemaal. Mijn haar was dor en grijs, veel minder krullen en veel te zwaar. Niet mijn haar, ikzelf. Aan de buitenkant leek er niet veel meer aan de hand. De operatie was toch geslaagd? Energie was echter lange tijd weg en nog steeds niet helemaal terug. Ik was uit het veld geslagen door deze tumor. Natuurlijk blij dat hij goedaardig was, dat wél. Zo veel mensen die in zwaardere ziekteprocessen zitten. Waarom was ik dan niet heel opgelucht?

De portretten die Jan maakte van mensen met NAH (niet aangeboren hersenletsel) raakten mij enorm. Ogenschijnlijk is er niets mis is, terwijl er een storm in mijn hoofd woedde. En dus niet bij mij alleen. Ik stuurde Jan een bericht naar aanleiding van dit bezoek aan zijn tentoonstelling en we hadden even heel fijn contact. 

Toen ik Piet portretteerde vanuit “100 Face Stories” bleek deze foto ook zijn profielfoto op Facebook. Een bijzonder mooie foto van Julie Blik. De teksten in dit boek zijn overigens geschreven door Ariëlla Kornmehl. Tot mijn grote verrassing zag ik Jan van Breda in hetzelfde boek prijken. Een mooie uitdaging om ook Jan vast te leggen op papier, in plaats van met de camera zoals Julie Blik deed en hij zelf met zijn onderwerpen doet. Ik vroeg toestemming aan Jan en wederom was de reactie heel positief. 

Dank je, Jan! Ik ga op zoek naar een volgend inspirerend persoon. 

Bron foto: Julie Blik | 100 Face Stories

Piet is een portret. Dat was hij al, maar nu heb ik een portret van hem gemaakt. Deze heb ik onlangs geplaatst en daar kreeg ik veel leuke reacties op. Voor mij een teken dat ik er eens iets mee moet gaan doen. Nee, niet met Piet. Met portretten. 

Piet is van de familie en zou nooit iets met mij willen doen. Niet zo. Ik heb 8 jaar met en voor Piet gewerkt. Een heel mooie tijd. Als ik aan Piet denk, denk ik aan zijn Rob, het Amsterdamdiner, de Keizersgracht, Holysloot, Jeetje & Mina, filet americain, de Spuistraat en heel veel meer!

Het feit dat wij voor nog een kindje kozen kreeg ook Piet in de schoot geworpen. Terug van zwangerschapsverlof was hij mijn nieuwe baas. Wij hebben altijd goed overleg gehad over de invulling van mijn uren. Hij heeft verder niet persé veel met kinderen en dat is zijn goed recht. Dat hij altijd bereid was naar oplossingen te zoeken bij ziekte en/of vakantie waardeerde ik erg. Zo lang hij er maar niet op hoefde te passen. Soms werd voor lief werd genomen dat hij als werkgever bijdroeg in de zorg wanneer het even niet goed ging thuis. Dan was je aan het verkeerde adres. Piet kon helemaal uit zijn plaat gaan als hij onheus werd bejegend. Piet is van de principes en rechtvaardigheid. Piet heeft mij veel kansen gegeven en heeft altijd achter mij gestaan. Daar ben ik hem ontzettend dankbaar voor.

Piet is een markante hoteldirecteur en flamboyant mens. Zijn niet alle hoteldirecteuren dat? Ik heb er eentje thuis zitten. “Thuis” en “zitten” niet te letterlijk nemen. Ik kan er best over meepraten. Het zijn nooit, maar dan ook nooit, saaie mensen. Het verbaasde mij niet dat Piet was opgenomen in het boek “100 face stories” en hiervoor werd gefotografeerd door Julie Blik. Er staan meer mooie foto’s in dit boek en ik ga ermee aan de slag. Piet verdiende toch wel een ereplaats in deze reeks. 

Dank je, Piet!

Bron foto: Julie Blik | 100 Face Stories

Op mijn website (https://www.viafenna.nl/vrijwilligerswerk.nl) leg ik uit hoe ik bij het Museum of Humanity terecht kwam. Het heeft alles met mijn liefde voor portretten te maken. Dit heb ik al heel lang. Ik heb vele portretten getekend maar nooit goed genoeg voor publicatie. Ik heb ze allemaal nog en je ziet door de jaren heen wel verbetering. Gelukkig. Schetsen, houtskool, grafietpotloden, pastelkrijt. Alles heeft de revue wel gepasseerd. Olie- en acrylverf liggen ontzettend klaar om mee geschilderd te gaan worden, maar ik ga nog even door op dit papier met dit materiaal. Eén ding is zeker: portretten. Face it!

Toen ik op mijn 15^e op Place du Tertre in Parijs was, dacht ik: dát wil ik ook. En ik heb ook altijd gedacht dat ik dit zou kunnen. Beetje jammer dat ik er niets mee deed. Het bleef bij wat schetsen. Tot grote hilariteit van mijn gezin ging alle rotzooi ieder jaar mee op vakantie om er nu eens écht mee aan de slag te gaan. Altijd onaangeraakt mee naar huis. Werk, kinderen, andere dingen die voorrang kregen en ook leuk waren. Ik ben ook altijd blijven schrijven. De combinatie nu is erg leuk. 

Fotografie vind ik ook geweldig. En dan vooral portretten. Maar bij fotografie moet je extreem veel geduld opbrengen. Laat ik dat nou niet hebben: geduld. Met een pennen- of penseelstreek zie je gelijk vordering en dat werkt voor mij stimulerend. Je zet iemand in het zonnetje, kijkt aandachtig en ziet alle lijntjes lopen. Vooral de ogen raken. Iemand kan veel praten en inspireren met zijn woorden, maar de ogen zeggen zo veel meer. Op een ander moment vertel ik over Janat. Ze hangt in het Museum of Humanity en je ziet wat ik bedoel als je haar in haar ogen kijkt. 

Wil je door mij een portrettekening laten maken? Stuur mij digitaal een zwart-wit foto van jouzelf of iemand anders. Kleur mag ook. De eerste 10 verzoeken doe ik gratis. Ik ga hiermee aan de slag en stuur jou deze op. Jij betaalt de verzendkosten. Wees er snel bij. Momenteel wil ik alleen vlieguren maken. De foto moet scherp zijn. Dan is de kans op zo realistisch mogelijk het grootst. Schroom niet als je wat ouder bent. Het maakt jou als mens alleen maar markanter en leuker om te “doen” voor mij. En links en rechts kan ik op verzoek een lijntje weglaten ;–)

FACE IT!